De aanloop naar de operatieve ingreep verloopt niet geheel volgens plan. Wat een verrassing! In plaats van rustig toe te leven naar die bewuste dag, zorgen mijn alom bekende onhandigheid en de almaar toenemende stress voor wat extra obstakels onderweg. Er is een bezoek aan de afdeling radiologie van het ziekenhuis en er komen nog een aantal, geheel onvoorziene, doktersafspraken aan te pas. Er is één bepaalde doktersafspraak die iets losweekt bij mij, namelijk een fascinatie voor de specifieke beroepscategorie der geneesheren, in het bijzonder hoe zij in het leven staan, hoe ze zich verhouden tot zichzelf, tot deze samenleving en uiteraard tot de patiënt…
4.2 Over de, nogal bewogen, aanloop naar… en een dynamische dokter…
Drie weken voor de ingreep slaag ik er in om een verrekking van mijn ligamenten op te lopen, aan de rechterenkel om precies te zijn. Ik heb niet eens een straf verhaal om mee uit te pakken. Ik sta op uit mijn bureaustoel en… dat was het. Meer heb ik niet nodig om een blessure op te lopen. Om nog onduidelijke redenen raakt mijn rechterenkel dus nogal stevig de grond. Voel meteen weer een gips boven het hoofd hangen. Weer ja, want dat zou allesbehalve de eerste keer zijn. Er worden foto’s genomen en een echografie. Ik heb geluk, want er is geen sprake van een scheurtje deze keer. Sinds kort gelooft de medische wereld, in geval van verrekking, meer in een heilzaam genezingsproces zonder het immobiliseren van de ganse voet. Het verdict is zoveel mogelijk platte rust, voet omhoog en ijs leggen. Als er nu iets is waar ik een grondige hekel aan heb, nog meer dan aan dat plat liggen, dan is het aan ‘ijs leggen’. Afgrijselijk vind ik het. Dus doe ik het vaak? Nee. Rusten doe ik wel, heel gedwee. Alvast een goeie oefening. Dolblij dat ik een gips ‘ontlopen’ ben, maar echt genezen doet het toch niet…
Met nog iets meer dan een week op de teller zit er een spier in mijn nek plots muurvast, met heel wat pijn tot gevolg. Na de 38ste opwarming van mijn kersenpitkussen besef ik dat een doktersbezoek zich opdringt. Dit krijg ik zelf niet opgelost en het verstoort danig mijn nachtrust. Uiteraard overkomt me dit op een vrijdagavond en is het aftellen geblazen naar maandag. Dan begint de herfstvakantie en is mijn eigen huisdokter afwezig. Ik ben dus aangewezen op zijn (nogal zelfingenomen) vervanger. Ik ben niet meteen de grootste fan van de man. Dat heeft wellicht iets te maken met het feit dat hij ooit mijn, toen 15-jarige, zoon een nogal zwaar kalmerend middel voorschreef, met een verslavingstermijn van slechts twee weken in geval van dagelijkse inname. Dat was zijn lumineuze oplossing voor aanvallen van prikkelbaar darmsyndroom tijdens de examenperiode. Zoonlief en ik gingen ervan uit dat het pilletjes tegen de krampen waren. De krampen bleven echter, maar mijn kind trok er zich nog bitter weinig van aan, dat wel. Sindsdien… geen fan!
Iedereen weet ondertussen wel dat ik een voorliefde heb voor weirdo’s, maar wat mijn keuze van huisdokter betreft, hanteer ik toch enkele criteria die niet overeenstemmen met zijn ‘level of weirdness’.
Hoe het ook zij, ik bevind me toch weer in zijn wachtzaal. Hij werkt dan wel op afspraak, maar ervaring leerde me dat je daar minstens een half uurtje mag bijtellen. Wanneer het uiteindelijk mijn beurt is, is hij werkelijk verheugd me nog eens te zien. Kan niet echt bevestigen dat dit geheel wederzijds is. Kijk, het is altijd afwachten bij die man, naar zijn ‘stemming van die dag’, zeg maar. Pas op, hij is best heel sympathiek, grappig en vooral heel erg raar. Iedereen weet ondertussen wel dat ik een voorliefde heb voor weirdo’s, maar wat mijn keuze van huisdokter betreft, hanteer ik toch enkele criteria die niet overeenstemmen met zijn ‘level of weirdness’. Het is niet omdat je met iemand wel eens een avondje aan de toog zou kunnen hangen, dat je ook je lichamelijk welzijn in zijn handen legt. Heel eventjes koester ik nog de ijdele hoop op een snelle afhandeling, aangezien zijn wachtzaal nog afgeladen vol zit met afspraken. Helaas, het wordt zelfs erger dan ik had durven denken…
Het begint al bij mijn vraag om een voorschrift voor mijn pijnstillers. Al jaren krijg ik die voorgeschreven vanwege mijn overdreven pijnlijke maandelijkse toestanden. Omdat de pijn de voorbije maanden niet meer weg te denken was, werd de dosis af en toe opgedreven. Het voorbije weekend was ik gewoon volledig aangewezen op pijnstilling, aangezien ik mijn hoofd amper nog kon bewegen zonder dat mijn halve schedel pijn leed en slapen enkel nog een optie was. Mijn vraag zorgt voor heel wat ontsteltenis bij de man. Hij bezit ook wel een zeker ‘dramaqueengehalte’. Krijg ik me daar een hele preek over me heen! De bewuste pijnstillers bevatten codeïne. Hij weigert stellig van die voor te schrijven, noemt het zelfs verdovende middelen, die je lichaam kapot maken. Voor ik het goed en wel besef, word ik zowaar beschuldigd van een verslaving aan pijnstillers. Hij meent wel te begrijpen dat ik geniet van dat ‘high’ zijn, terwijl ik altijd de eerste ben om te zeggen dat je daar echt niet vrolijk van wordt. Helemaal niet zelfs, maar het is de enige formule die voor mij al jaren het beste werkt als pijnbestrijding. Ik doe een verdienstelijke poging om me danig te verzetten tegen zijn, toch wel zware, aantijgingen, maar dat is compleet zinloos. Hij heeft er totaal geen oren naar en loopt gewoon over me heen. Ik zit daar zichtbaar te balen, recht tegenover een man die me amper kent, slechts een week verwijderd van een abdominale hysterectomie, na een weekend waarin ik amper sliep vanwege helse pijnen, die er na een uurtje in meneer zijn wachtzaal niet echt op verbeterd zijn, dus de energie tot groot verweer ontbreekt me. Ik berust in mijn lot en laat het over me heen gaan, in de hoop dat het snel voorbij is. Maar het is verre van snel voorbij. Deze dokter is goed op dreef vandaag!
Zelf voel ik me zo’n beetje gebombardeerd tot zijn ‘projectje van de dag’, waarbij de show helemaal niet om mij draait, maar om zijn eigen plekje in zijn eigen gefabriceerde spotlight.
Beeld je even mijn ongeloof in, wanneer de man een heel betoog begint af te steken over wat voor een (zelfverklaarde) dynamische dokter hij wel is met een (alweer zelfverklaard) talent voor het aanvoelen van de psyche van de mens. Daar gaat hij prat op. Hij wil verder gaan, dieper dan de ‘normale’ geneesheer. Hij voelt aan dat ik niet goed in mijn vel zit. Wauw! Gezien de omstandigheden, eerder omschreven, niet zo heel erg moeilijk om ‘aan te voelen’, niet waar? Zeg hem dat ook, dat het niet echt verwonderlijk is dat ik me niet al te best voel, alle feiten in acht genomen. Deze opmerking stemt hem echter niet helemaal tevreden, of wat dacht je? Lees in zijn blik dat weerlegging alweer onderweg is. Mijn blikken en gelaatsuitdrukkingen spreken nochtans ook boekdelen, geloof me, maar die weigert hij te lezen. Mijn non-verbale communicatie wordt gewoonweg straal genegeerd, want het is overduidelijk zijn schouwspel vandaag, hij is de absolute hoofdact. Zelf voel ik me zo’n beetje gebombardeerd tot zijn ‘projectje van de dag’, waarbij de show helemaal niet om mij draait, maar om zijn eigen plekje in zijn eigen gefabriceerde spotlight.
(Het sarcastische stemmetje in mijn hoofd zingt met een ongeëvenaarde overgave ‘Please release me’…)
Een vervroegde vrijlating zit er echter niet aan te komen. Opeens komt er een bui van overdreven bezorgdheid opzetten. Zijn gevoel dat het niet goed gaat met mij is bij hem toch ‘oh zo sterk aanwezig’ en daar blijft hij maar op doorhameren. Ik verzeker hem dat ik een zeer gezonde portie aan zelfkennis heb vergaard de afgelopen jaren en dat ik voor mezelf best in staat ben om te benoemen wat er zich momenteel allemaal afspeelt vanbinnen. Ook dan kan hij het niet laten hier frontaal tegenin te gaan. Gaat die man echt alles wat ik zeg in twijfel trekken en over alles de grote beterweter uithangen? De moed zinkt me ondertussen danig in de schoenen en ik wacht vol spanning en ongeduld af tot hij zelf vindt dat zijn superdynamische spelletje eindelijk is uitgespeeld. Dat blijkt nog niet meteen te zijn.
Wanneer ik even later eindelijk bevrijd ben, probeer ik tijdens de wandeling naar huis even te recapituleren wat er zich zonet daarbinnen allemaal heeft afgespeeld.
‘Je wordt toch nog psychologisch begeleid?’, vraagt de man zich af.
‘Jaja.’, zeg ik volmondig (‘door een echte psychologe’, vult het sarcastische stemmetje in mijn hoofd spontaan aan. ‘Zal ik je haar nummer geven?’). Ik voel het al aankomen. Mijn vrees wordt waarheid. Hij gaat zich wagen aan een psychologische benadering. Hij oppert dat de mentale impact van deze specifieke ingreep, waarbij een vrouw afstand moet doen van haar baarmoeder, niet te onderschatten is (innerlijk sarcastisch stemmetje slaakt een hele diepe zucht…). Gaat hij me nu ook nog extra bekommernissen aanpraten? Wanneer ik hem garandeer dat ik het daar persoonlijk echt niet moeilijk mee heb, maar me best kan voorstellen dat dit voor heel wat vrouwen helemaal anders ligt, is daar toch weer die aarzelende blik. Maar mijn alleszeggende non-verbale communicatieve vaardigheden winnen deze ronde. Hij laat het los. Ik moet zeggen dat het vrij opvallend is hoeveel mensen, hoofdzakelijk mannen, ervan uitgaan dat je het als vrouw sowieso mentaal moeilijk hebt met het vooruitzicht om zonder baarmoeder te leven. Ze zijn dan zichtbaar verrast wanneer ik zeg dat ik weinig moeite heb met het afscheid en dat ik me echt niet minder vrouw ga voelen. Het is in hoofdzaak al het gedoe daaromtrent dat voor mij mentaal zwaar doorweegt.
Wanneer hij zichzelf voor de zoveelste keer bestempeld als dynamische dokter heb ik het echt gehad met die kerel en onderneem ik enkele verdienstelijke pogingen om dit bezoek eigenhandig afgerond te krijgen. Niet de makkelijkste opgave. Uiteindelijk schrijft hij me kinesitherapie voor en wat medicatie. Een voorschrift voor mijn vertrouwde pijnstillers krijg ik niet. Wanneer ik even later uiteindelijk bevrijd ben, probeer ik tijdens de wandeling naar huis even te recapituleren wat er zich zonet daarbinnen allemaal heeft afgespeeld. Onderweg wip ik even binnen in mijn vertrouwde kinesitherapiepraktijk in de hoop nog een afspraak te pakken te krijgen vóór de ingreep. Het is daar dat ik het briefje met de voorgeschreven medicijnen nader bekijk en tot mijn uiterst grote verbazing vaststel dat er diazepam opstaat. Uh? Zonet kreeg ik nog, geheel onterecht, een zware pijnstillerverslaving aangesmeerd, vergezeld van een ellenlange litanie, maar ik kan morgen wel de apotheek binnenstappen om er, geheel gepermitteerd, buiten te stappen met een doosje verslavende spierontspanners op zak? Ben toch niet de enige die dat een ietwat vreemde wending vindt? Verslavingstermijn bij dagelijkse inname komt overeen met de troep die hij mijn zoon ooit aan de hand deed. Hoe kan een man zoveel loze woorden uitkramen, maar de belangrijkste informatie achterwege laten, namelijk het duidelijk benoemen van de medicatie die hij je voorschrijft?
Ik laat mijn nekspieren eenmalig behandelen door de kinesist, want meer zit er niet meer in vóór mijn opname. Zijn pilletjes neem ik slechts enkele dagen in, tot de ergste pijn wat is weggeëbd. Dit doktersbezoek zindert nog dagen na. Een rustige mentale voorbereiding zat er sowieso misschien niet echt in maar toch… analytisch brein actief!
Wordt nogmaals vervolgd…