Het lukte me even niet meer om connectie te maken met mijn schrijfdrift. Ik kampte met een heuse ‘blogblock’. Ik probeerde van er rustig mee om te gaan, omdat ik erop vertrouwde dat die van voorbijgaande aard was. Dat was niet evident, want er viel tenslotte een belangrijke energiebron volledig weg. Mijn geduld en mijn vertrouwen werden beloond. Nu de vloek is opgeheven en na weken van stilte heb ik natuurlijk veel te vertellen.
De laatste weken kom ik mezelf zo vaak tegen dat het een lieve lust is. Kan er niet omheen, signalen meer dan duidelijk. Wat voel ik me weer klein en onzeker, soms diep ongelukkig, maar geen mens die het merkt, op enkelen na. Elke is daar uiteraard één van. Onze laatste sessie mondt uit in een spervuur aan vragen in mijn hoofd. Vragen die wachten op een antwoord, dat enkel ik in mijn bezit heb. Het is vooral haar verrassende vraag rond mijn valkuilen die me doet wankelen.
Ik besef plots dat ik dagelijks terug omsingeld ben door al mijn valkuilen tegelijkertijd. Liet ik mezelf even aan mijn eigen aandacht ontsnappen? Tja, dan is het een kwestie van tijd voor ik weer op mijn bek ga. Dat lijkt wel noodzaak geworden, heel eventjes op mijn bek gaan, om er daarna terug vat op te krijgen. Het is voor echt nu. De theorie kan je kennen, onderkennen of ontkennen, belangrijke stappen zet je niet enkel in theorie.
Nu het rode lampje volop knippert is het tijd voor rust- en bedenktijd. Hoe ik tot de kern van die rust geraak, daar ben ik nog niet achter, maar in die kern zit een knoop. Ontwarren of doorhakken?
Ik ga terug gebukt onder een aantal symptomen die ik herken van de aanloop naar de grote crash. Ik doop ze om tot mijn ‘pre crash syndrom.’ Het is een waarschuwing, een voorbode. Deze keer liggen de kaarten anders, want de signalen worden rechtstreeks verzonden naar mijn bewustwording. Deze keer wil ik ze in kaart brengen en ze de stem geven die ze verdienen. Het lijken er wel veel ineens, maar dat is relatief wanneer er sprake is van een dunne lijn. Verschillende symptomen zijn onderling verbonden of vloeien vlotjes over in elkaar.
Ziehier mijn pre crash syndrom (niet geschikt voor ongevoelige zielen):
Blogblock
Ik ben voortdurend tot aan de rand gevuld met onrust en hou me vast aan het geloof dat ik het schrijven niet verleerd ben. Ik hunker naar dat fijne gevoel dat hoort bij het afwerken van een eigen creatie. Een gevoel, dat met niks anders te vergelijken valt, een verheven combinatie van spanning, kriebels, energie, warmte, trots, voldoening,…
Een onverklaarbare weerstand
De weerstand stelt zich nog voor de besluitvorming een feit is. Dat komt omdat ik stilaan in een hoekje word geduwd. Ik heb weinig grip op de situatie en kan de uitkomst al voorspellen. Ik leg me neer bij het verdict van de jury. Het was geen rechtvaardig proces, maar ik weet wanneer ik moet inbinden. De muur begon pijn te doen aan mijn hoofd en ik sta er alleen voor. Dan ga ik maar op zoek naar manieren om me de nieuwe situatie eigen te maken. In mijn hoofd maak ik een plan.
Het duurt niet lang of mijn hele lichaam gaat in beroep tegen de uitspraak van het hof en veegt niet veel later de vloer aan met dat goedbedoelde, vooropgestelde plan.
Wat gaat dat nog geven als de gemoederen nu al zo verhit zijn?
Onderhuidse prikkels
(lees: frustraties)
De weerstand kruipt me letterlijk onder de huid en frustraties doen hun intrede. Ik voed ze, met mijn eigen gedachten, met mijn eigen gedrag.
Ik herinner me nog levendig hoe opgekropte frustraties uiteindelijk resulteerden in een aantal woede-uitbarstingen. Dat kan en mag ik niet meer laten gebeuren.
Interactie en Verbinding
De verveelvoudiging van interactie weegt door, reikt tot aan de limiet. Ik verdenk de overload aan interactie ervan een belangrijke oorzaak te vormen van mijn toenemende vermoeidheid en stijgende onderhevigheid aan frustraties.
In het ‘verbinden met de ander’ onderging ik best een flinke groei. Toch blijft de angst voor een diepere connectie me parten spelen, terwijl het verlangen naar die diepere connectie maar blijft groeien.
Hoe geraak ik ooit tot in de kern van mijn verlangens, wanneer ik voortdurend heen en weer geslingerd word tussen mezelf en verwachtingen waaraan ik niet voldoen kan. Voed mij de logica… asjeblief!
Hoe kan ik zelf mijn grenzen ontdekken, stellen, bijstellen en verleggen, als ik van deze maatschappij niet eens zelf mag aanvaarden wie ik ben?
Toenemende ontoegankelijkheid
Je openstellen voor de ander mondt vaak uit in afwijzen en afgewezen worden. Ook dat eist zijn tol. Ook dat uit zich in bepaalde gedachten en in een bepaald gedrag. Gloednieuwe mensen krijgen niet meteen toegang tot de cirkel. Ik wil eerst uitvissen of zij daar wel een plaats verdienen.
Isolement
Staat ongetwijfeld ergens bovenaan mijn ultratop der grootste valkuilen. Hoger vermelde symptomen werken isolement een beetje in de hand. Mijn hoogsensitiviteit en de daar bijhorende gevolgen gaan ook niet vrijuit.
Ik ga mijn neiging tot isolement niet betwisten maar, naar mijn eigen goede gewoonte, ga ik die toch ietwat nuanceren.
Hoe vaak hoorde ik al niet dat ik wat meer moet buitenkomen, ‘onder de mensen’, weet je wel? Ik ben nu eenmaal niet het soort van mens of single dat alles wat ze graag doet of ziet in haar eentje onderneemt. Dat vind ik gewoon niet leuk. Ik heb nabijheid nodig, impulsen, prikkels of een stevig sleeptouw. Ik blijf voorlopig ook de slechtste initiatiefnemer ooit.
Wanneer ik me een tweede weekend op rij naar buiten begeef, naar een mij welbekende plaats, wordt dat opgemerkt. Ik geniet er enorm van om iedereen terug te zien. Daarnaast kom ik ook terecht in minder vertrouwde oorden en dat boeit me wel.
Ik leerde lang geleden al dat inspiratie niet aan je deurtje komt kloppen en dat creativiteit niet kan stromen als je jezelf voortdurend gijzelt in je bunker.
Inspiratie moet gevoed worden (denk hierbij spontaan aan een bloeddorstige vampier…).
Compensatiegedrag
Compensatiegedrag kent twee kanten. Er is een gezonde compensatiedrang en een minder gezonde variant, met in het midden alweer die dunne lijn.
Vrijwillig en met volle goesting buitenkomen, leuke dingen doen, dat kan niet anders dan gezond zijn. Al blijft het een kwestie van de juiste motieven.
Minder gezond compensatiegedrag uit zich meestal in de keuze van de foute vluchtroutes. Dat werkt. Tijdelijk. Zoals snelle suikers.
Alert blijven en dicht bij jezelf, dat is de beste strategie.
Concentratiestoornissen en verstrooidheid
Mijn aandachtsstoornis floreert dezer dagen. Ben heel snel afgeleid, maar daar zit ik niet mee. Een beetje oefening leerde me hoe ik dit in mijn voordeel kan ombuigen. Als ik het goed aanpak switch ik van de ene hyperfocus naar de andere. Ik stel me geen vragen en laat me (af)leiden door alles wat zich aandient. Het is waanzinnig moeilijk om mijn aandacht vast te houden momenteel, ook voor de ander. Ik ben weer heel snel verveeld ook.
Kleine kater Alex ruikt mijn ADD piek van mijlenver en maakt daar gretig misbruik van. Ik zou teleurgesteld zijn mocht hij het aan zich laten voorbijgaan. Hij gooit zich op als de meester der afleiding. Hij huilt, hartverscheurend, als een kind dat volhardt in zijn boosheid, hij gooit allerhande spullen van de kast en mijn schriften van de tafel. Mijn favoriete vulpen is alweer vermist en ruzie maken om mijn bureaustoel is dagelijkse kost geworden.
Wat me meer verontrust is mijn verstrooidheid. Dommigheid bijna. Ik haal geld af aan de bankautomaat terwijl ik een praatje maak aan de telefoon. Een hele tijd later besef ik pas dat ik het geld vergat mee te nemen. Dat betekent een heel gedoe met de bank en ik haat gedoe. Zeker wanneer het resulteert in teleurstelling. Al dat gedoe voor niks. Geld kwijt. Kan alleen maar boos zijn op mezelf, oh gulle gever die ik ben. Mijn verstrooidheid stoort me nog net een tikje meer dan het verlies van het geld.
Pleasen en schuldgevoel
Het is akelig voelbaar geworden wanneer mijn neiging tot pleasen aan de oppervlakte verschijnt. Is er iemand lief, behulpzaam of begripvol, dan duikt meteen die drang op om daar iets tegenover te zetten, alsof ik de ander iets verschuldigd ben. Roep ik mijn aanzet tot pleasen een halt toe, duikt schuldgevoel op, als een ongenode gast. Schuldgevoel is het vergiftigd geschenk dat een mens veel te vaak en zonder morren aanvaardt.
(Met een brein, zeer gedreven in associaties, gebeurde er toen het volgende: Please, please me… oh yeah… and I’ll please you…
en ja… ik móet hem delen )
Epic fail alert!
Het went niet, kampen met het gevoel dat je (alweer) gefaald hebt, iets niet aankan en/of iets niet afmaakt.
Ik denk terug aan een moment, eerder deze week. Een man verraste me met zijn woorden, alsof hij mijn gedachten horen kon. Hij raadde me aan om verandering te omarmen en onvoorwaardelijk in mezelf te geloven. Volgens hem kan ik in de juiste context mijn faalangst wel bezweren.
Angst en paniek
Ze zijn uitdrukkelijk aanwezig en eisen ergerlijk veel van mijn aandacht op. Het klinkt bizar maar angst en paniek hebben vaak het beste met je voor, want geef toe… het blijven de beste boodschappers!
Ik onthoud me voorlopig van alle commentaar en gun ze niet méér aandacht dan dat ze zichzelf al toe-eigenen. Ik sta volledig open voor debat en de nodige onderhandelingen, als dat de weg naar de essentie betekent.
Extra tekentjes, tekentjes aan de wand…
Er zijn de huilbuien, die zich willekeurig aandienen en vrij heftig kunnen zijn, als een stortbui aan het einde van een zwoele, hete zomerdag.
Ik vloek weer als een dokwerker, kan zeer fel uit de hoek komen, heb zelfs een kort lontje en van mijn engelengeduld is er voorlopig geen spoor.
Ik ben mogelijks nog onhandiger dan voordien (voor meer info: zoonlief!)
Zelfzorg schreeuwt om aandacht maar dagelijkse patronen blijven verstoord. Eenzaamheid krijgt weer meer vat.
Zintuigen staan belachelijk scherp.
Muziek spreekt uit wat ik (even) niet onder woorden brengen kan.
Mijn eindeloos verlangen naar ‘onzichtbaarheid’ als mijn superkracht is weer razend actueel. Laat de rest maar vliegen. Onzichtbaar in de supermarkt, stel je voor… Heerlijk!
Zijn er nog vragen? Uiteraard!
Hoe verkrijg je het hoogste rendement uit jezelf en uit dit leven?
Hoe beperk je energieverlies?
Hoe vermijd je dat metertjes in het rood gaan?
Een moeilijke periode staat vaak synoniem voor een boeiende periode, vooruitgang wordt alsmaar beter meetbaar. Tijd voor een update?
Toen ik een jaar geleden ‘Handleiding van een psychisch kwetsbare medemens’ schreef kondigde ik aan dat er naarstig werd gewerkt aan een volgende upgrade. Volgens mij is het zover en is het type C 2.0 wat achterhaald. Misschien is de wereld klaar voor het type C 3.0.
We zullen het gauw zien, na afronding van de testfase…
En tot slot… een muzikale voetnoot
Het lied dat mij het meeste beroerde in deze eveneens beroerde periode was een suggestietje van mijn zoon, waarvoor dank.
Of… hoe opvoeden ook in twee richtingen werkt…