Mijn pen haat niet
Schaadt niet
Scherp
Spaart niet
Wie ben ik?
(behalve meer mezelf dan ooit tevoren)
De naam is Cindy, een ambivert, psychisch kwetsbaar hoogsensitiefje, die in december 2018, op haar 43ste, pas haar eerste stapjes zette in de wondere wereld van het bloggen. Een laatbloeier zeker?
Sinds juni 2016 ben ik single en ik ben moeder van een prachtige zoon van 22, Mitch genaamd. We wonen, samen met onze twee katten, in mijn geboortedorpje aan de Schelde. Mijn zoon en ik hebben een unieke band en we zijn allebei ‘crazy catlovers’. Lily en Alex zijn evenwaardige leden van ons gezin.
Waarom schrijven? En waarom er nu pas mee naar buiten komen?
Al jaren schrijf ik mijn ‘verborgen dagboeken’. Schrijven is mijn grootste passie, mijn schrijfsels delen mijn grootste drempel.
Schrijven is iets wat ik al lang niet meer kan laten. Neem mij mijn pen af en je ontneemt me een stuk van mijn persoonlijkheid. Naar buiten treden met mijn schrijfsels, en de kwetsbaarheid die daarin schuil gaat, lag net iets moeilijker. Ook onzekerheid en gebrek aan zelfvertrouwen speelden daarin een grote rol. Al mijn hele leven dacht ik dat ik een abnormaliteit was. Het leek wel of iedereen ‘het leven’ aankon, maar voor mij was het knokken om mee te draaien. In dat ‘doen alsof ik meekon’ was ik zeer bedreven geworden. Toen ik compleet instortte, het jaar 2016 was amper gestart, stond mijn omgeving versteld!
‘Jij was toch altijd zo vrolijk en goedgezind?’
Wat mag je verwachten?
Geen oproep tot medelijden of een relaas van ‘hoe verschrikkelijk het leven wel is.’ Ik ga de duisternis, die een psychische kwetsbaarheid met zich meebrengt, niet uit de weg. Die duistere kant is deel van mij, maar ook humor is een onlosmakelijk stuk van mezelf. Humor is mijn manier om met heel veel ‘dingen des levens’ om te gaan.
Over de kracht van lotgenoten
De kracht van lotgenoten was voor mij dé openbaring tijdens mijn jaar in opname. In diezelfde periode stuurde ik, voor het eerst, een essay in voor een schrijfwedstrijd. Winnen deed ik niet, maar mijn lotgenoten waren nauw betrokken. Voor het eerst deelde ik zo’n persoonlijk stuk van mezelf, met mensen die ik slechts enkele maanden, sommigen zelfs weken, kende. Dat was al een overwinning op zich. Later gebruikte ik de verkorte versie van dit essay, met als titel ‘The year of the crash’ als basis voor mijn herstelverhaal ‘Onderweg naar mezelf’. Dat werd in maart 2019 gepubliceerd in ‘Spiegel’, het driemaandelijkse tijdschrift van ‘Uilenspiegel’, de grootste vrijwilligersorganisatie binnen de geestelijke gezondheidszorg.
De kracht van lotgenoten maakt een aanzienlijk deel uit van de weg naar mijn herstel.
Wat wil ik?
Nog iets maken van mijn leven: zo veel mogelijk doen wat ik graag doe, zo vaak en zo goed mogelijk mezelf zijn. Aan vrienden heb ik geen gebrek. De Liefde wil ik ook nog graag beleven, maar hopeloos wanhopig op zoek ben ik niet. Mocht die ‘ene’ toch bestaan, is die uiteraard meer dan welkom. Ik waagde me zelfs aan het daten, maar na de meest uiteenlopende ‘avonturen’, laat ik de datingwereld even verder draaien zonder mij. Het heeft me geen geliefde gebracht, eerder een ferme deuk in mijn ego, maar ik ben heel wat ervaringen en kennis rijker. Die ervaringen bleken wel een dankbaar onderwerp om over te schrijven. In de reeksen met de titel ‘DagBoek van een Single Mom’ besteedde ik best wel wat aandacht aan mijn datingperikelen.
Doelpubliek?
Dan denk ik in de eerste plaats aan lotgenoten, maar iedereen is van harte welkom! Elke mens heeft zijn psychisch kwetsbare kantjes en elke vorm van herkenbaarheid kan betekenisvol zijn.
Extraatje!
Elke tekst die verschijnt op deze website, is voorzien van een audio file. Deze vind je terug bovenaan de tekst.
Een mens heeft twee oren en één mond om twee keer zoveel te luisteren dan te praten
Confucius
